Testing

ကို ျပန္သတိရမိပါတယ္..။

ေဖေဖနဲ႔ေမေမ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တဲ့အခ်ိန္ဟာ ေနာက္က်ခဲ့တဲ့အတြက္ သမီး လူ႕ေလာကထဲကို ေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖနဲ႔သမီး အခ်ိန္ကာလၾကာရွည္စြာ အတူမေနခ့ဲၾကရဘူးေနာ္...
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖနဲ႔သမီး အတူရွိခဲ႔စဥ္အခ်ိန္ကာလေတြမွာ ေဖေဖရဲ႕ေမတၱာေတြကို သမီးအျပည္႕အဝရခဲ႔တဲ႔အတြက္ သမီးေက်နပ္ပါတယ္..

ေဖေဖမွတ္မိအံုးမလားပဲ..
မီးရထား(တိုင္း)ပို႕ေဆာင္ေရးရံုးအုပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ေဖေဖ့အတြက္ အစိုးရကေပးတဲ႔“ မီးရထားကြာတာ” လို႕ေခၚတဲ႔ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးအနီးက ရပ္ကြက္ေလးတခုက ဝန္ထမ္းအိမ္ရာမွာ သမီးတို႔မိသားစု ေနခဲ့ၾကတယ္ေနာ္..

ဝါးထရံ ပတ္ပတ္လည္ၿခံခတ္ထားတဲ႔ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေသးေသးေလးထဲက သမီးတို႕မိသားစု(၃)ေယာက္ အတူရွိခဲ႔စဥ္အခ်ိန္ကာလေတြကို အခုခ်ိန္ထိ သမီးမွတ္မိေနပါေသးတယ္..

ေမေမက အိမ္မႈကိစၥ အဝဝကိုထိမ္းသိမ္းႏိုင္တဲ႔ စံျပအိမ္ေထာင္ရွင္မႀကီးျဖစ္ၿပီး ေဖေဖကေတာ႔ သမီးတို႕ရဲ႕စားဝတ္ေနေရးကို တာဝန္ယူခဲ႔တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေမေမနဲ႔သမီးကို အိမ္ေထာင္ဦးစီးၿပီး ေႏြးေထြးလံုၿခံဳတဲ႔ေမတၱာေတြနဲ႕ လႊမ္းၿခံဳေပးခဲ႔တယ္၊ သမီးကေတာ႔ အဲဒီမိသားစုေလးရဲ႕ ဆည္းလည္းသံေလးျဖစ္ၿပီး ေဖေဖ႔ရဲ႕အလိုလိုက္မႈသံလ်က္ကို ကိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသမီး ေပါက္စနေလးျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ႔..... း)

ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်ဴျခာလြန္းတဲ့ သမီးကို ေဖေဖက ေရႊျခဴေသးေသးေလးတလံုးကို လည္ပင္းမွာဆြဲေပးရင္း “ဒီျခဴေလးဆြဲေပးတဲ႔ေန႔ကစၿပီး ေဖေဖ့ရဲ႕သမီးေလး က်န္းမာပါေစ... ျခဴေလးကဲ႔သို႕ ၾကည္လင္တဲ႔အသံေလးကိုပိုင္ဆိုင္ပါေစ”လို႕ ဆုေတာင္းေပးခဲ႔တာကိုလည္း ေမေမေျပာျပလို႕ သမီးသိခဲ႔ရပါတယ္။

အဲဒီလို ေဖေဖ႔ရဲ႕ေျမႇာက္ပင့္အားေပးမႈေတြေၾကာင့္ ပညာရည္ခြန္ဆုေတြ၊ အႏုပညာပိုင္းမွာလည္း ထူးခၽြန္ဆုေတြကို ႏွစ္တိုင္း သမီးရရွိခဲ႔တဲ႔အခါတိုင္း စင္ျမင့္ေပၚမွာ ဆုယူေနတဲ႔သမီးကို ေဖေဖၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနခဲ႔တယ္ေနာ္....။
အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာတခုရွိေသးတယ္..
သမီးရဲ႕ (၈)ႏွစ္ေၿမာက္ေမြးေန႔မွာ ေဖေဖအလုပ္မသြားခဲ႔ဘူး၊ သမီးကို ေက်ာင္းမွာ လာႀကိဳခဲ႔တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကိုအတူတူျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္၊ အိမ္ဝေရာက္လို႕ ၿခံစည္းရိုးတံခါးကိုဖြင္႔ၿပီး ေဖေဖက သမီးကို ၿခံထဲကို အရင္ဝင္ေစခဲ႔တယ္..၊ ၿခံထဲမွာေတြ႕လိုက္ရတဲ႔ၿမင္ကြင္းဟာ သမီးဘဝအတြက္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔ေပ်ာက္လို႕ မရႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး...
စာရြက္ေပၚမွာ သမီးေရးျခစ္ထားတဲ႔ သမီးရဲ႕လက္ရာ ပန္းခ်ီပံုေလးေတြကို အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ ခတ္ထားတဲ႔ ၿခံစည္းရိုးဝါးထရံေပၚမွာ အစီအရီခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး ပန္းခ်ီျပခန္းအျဖစ္ဖန္တီးေပးထားခဲ့တာပါပဲ..။
အဲဒီတုန္းက ပန္းခ်ီဆြဲတယ္ဆိုေပမယ့္ ေရာင္စံုခဲတံေတြနဲ႔ ဟိုျခစ္ ဒီျခစ္ ျခစ္ထားတဲ႔ ခေလးအေတြးပန္းခ်ီေလးေတြပါ၊ ခေလးဆိုေတာ႔လည္း ပံုဆြဲၿပီးတဲ႔စာရြက္ေတြကို သိမ္းရေကာင္းမွန္းမသိခဲ႔ဘူးေပါ႔၊ အဲဒီလို သမီးလႊင့္ပစ္ထားတဲ႔ ပန္းခ်ီစာရြက္ေလးေတြကို ေဖေဖက တရြက္စီ လိုက္ေကာက္သိမ္းထားၿပီး သမီးရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ပန္းခ်ီျပခန္းေလးအျဖစ္ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက ေဖေဖေျပာခဲ႔တဲ႔စကားေလး ဒီေန႕ထိ သမီးသိမ္းထားဆဲပါ...“သမီး.. အႏုပညာဆိုတာ တန္ဖိုးထားတတ္ရတယ္”တဲ႔
“ကိုယ္က ဝါသနာပါလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပင္းေျပပဲျဖစ္ျဖစ္ ပံုေဖာ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ တန္ဖိုးထားပါ”..တဲ႔
“ကိုယ္က လႊင္႔ပစ္လိုက္ေပမယ္႔ ေဖေဖ့လို ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းထားတတ္တဲ႔ သူေတြရွိေကာင္းရွိေနမွာ”တဲ႔..
အဲဒီေန႕ကစၿပီး ေဖေဖ့ရဲ႕ ဆံုးမမႈေၾကာင့္ သမီးေရးျခစ္ခဲ႔တဲ႔ ပန္းခ်ီပံုေလးေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္လာခဲ့တယ္..


အခု ေဘာလံုးပြဲရာသီေရာက္ေနၿပီတဲ့ေဖေဖေရ...
ထံုးစံအတိုင္း ျမန္မာရႈံးျပန္ၿပီတဲ႔ေလ...
အရင္က မီးရထား လက္ေရြးစင္ေဘာလံုးအသင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေဖေဖသာရွိရင္ သမီးနဲ႕ေဖေဖ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကအံုးမယ္ထင္တယ္ေနာ္..
ေဖေဖမွတ္မိဦးမလားပဲ.....
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ေအာင္ဆန္းကြင္း အားကစား႐ံုမွာ ေဖေဖ ေဘာလံုးပြဲသြားၾကည္႕တိုင္း သမီးပါခဲ့တယ္ေနာ္၊ ေဖေဖက ေဘာလံုးပြဲကို အားေပး၊ သမီးက ေဖေဖ့ေဘးမွာထိုင္၊ ေရွ႕ကျဖတ္သမွ် မုန္႕သည္ေတြကိုလက္ညိႇဳးထိုး၊ ေဖေဖ့အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံေလးေတြ တရြက္ၿပီးတရြက္ခုန္ထြက္ေပမယ့္ ေဘာလံုးပြဲအၾကည္႕မပ်က္၊ သမီးကိုလည္း မၿငိဳျငင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ေဖေဖ...၊ ေဘာလံုးပြဲၿပီးသြားလို႕ ရလိုက္တဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ ေဖေဖ႔ရဲ႕အိပ္ကပ္ ျပားခ်ပ္သြားၿပီး သမီးရဲ႕ဗိုက္ ပူေဖာင္းလာတာပါပဲ..း)

စေနေန႕ ႐ံုးေန႔တဝက္ တက္ရတဲ႔ေန႔ေတြဆိုရင္ ေဖေဖ့႐ံုးကို သမီးလိုက္လည္ေနက်ေနာ္..၊
အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ့ရဲ႕ တပည့္ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ စာေရးေလးတေယာက္ဟာ အခု နာမည္ႀကီးေနတဲ႔ ဒါရိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္း(ရင္တြင္းၿဖစ္) ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ အခုခ်ိန္ထိလည္း ဦးဦးေမာင္မ်ိဳးမင္းက သမီးကိုေတြ႕တိုင္း ေဖေဖ႔ကို အမွတ္တရ ရွိေနဆဲပါ။ အဲဒီတုန္းက ဦးဦးေမာင္မ်ိဳးမင္းရဲ႕အနားမွာ သြားသြားထိုင္ၿပီး သူဝယ္ေကၽြးတဲ့မုန္႕ေတြကို ထိုင္စားရင္း သူဆြဲေနတဲ႔ပန္းခ်ီေတြကို ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။
႐ံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကတယ္၊ သမီးက ခေလးဆိုေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကည့္ ေနရရင္ ေမာမွန္းေတာင္မသိခဲ႔ဘူးေပါ႔၊ ေဖေဖကေတာ႔ လူႀကီးဆိုေတာ႔ ေမာမွာေပါ႔၊ အဲဒီလိုေမာတဲ႔အခါ လူရွင္းတဲ႔သစ္ပင္ရိပ္တခုေအာက္မွာ အေမာေျဖရင္း သိမ္ႀကီးေစ်းက ဝယ္လာတဲ့ ရာသီစာ ဒူးရင္းသီးမႊာေတြကို တခုၿပီးတခု စားေနတဲ႔ သမီးကို ေဖေဖၿပံဳးၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ စားလက္စ ဒူးရင္းသီးဖတ္ေလးကို ေဖေဖ့ပါးစပ္ထဲကို လက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ခြံ႕ခဲ့ဖူးတာ သမီးမွတ္မိေနပါေသးတယ္။

အခ်ိန္ကာလဆိုတာကလည္း ရပ္ထားလို႕ ရႏိုင္တဲ႔အရာမွမဟုတ္တာေနာ္..
ေဖေဖ လူ႕ေလာကႀကီးထဲကေန အၿပီးအပိုင္ထြက္ခြာသြားခဲ႔တယ္၊ အဲဒီေန႔ကစၿပီး စေနေန႔တိုင္း အျပင္ထြက္လည္ေနက် သမီးဟာ အိမ္မႈကိစၥေတြနဲ႔အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တဲ႔ေမေမ့ရဲ႕ေဘးမွာ ေနရင္း ႀကီးျပင္းခဲ႔ရေတာ႔တာပါပဲ..။


အခုေတာ႔ ဆိုက္ပရပ္စ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးတခုမွာ သမီးဘဝကို သမီးဦးေဆာင္ေနရၿပီ ေဖေဖေရ..
လက္ရွိထင္ရွား မိဘရွိေနႀကတဲ႔ သား/ သမီးနဲ႔ မိဘမရွိေတာ႔တဲ႔ သမီးလိုမ်ိဳး သား/သမီးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ စြမ္းအားျခင္း မတူၾကဘူးဆိုတာ ဘဝတူေတြမွသာ နားလည္ႏိုင္ၾကမွာပါ..။

မိဘဆိုတာ သားသမီးေတြအတြက္ “အား” ပါ..။
မိဘမရွိေတာ့တဲ့ သားသမီးတိုင္းဟာ သူတို႕ရဲ႕ရင္ထဲမွာ အၿမဲအားငယ္ေနတတ္ၾကတယ္..။
ျပႆနာတခုခုျဖစ္တိုင္း စိတ္ညစ္စရာနဲ႕ႀကံဳရတိုင္း “ငါ႔သမီး.. ေဖေဖရွိတယ္” ဆိုတဲ႔ အားေပးစကားမ်ိဳးကို ေတာင္းတမိတတ္ပါတယ္..။
အဲဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံတခုဟာလည္း အဲဒီႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ “အား”တခုပါပဲ။

ႏိုင္ငံျခားမွာက သမီးတို႕လို အေရွ႕ေတာင္အာရွသားေတြကို အရမ္းႏွိမ္တယ္ ေဖေဖ..
ေနတတ္ေအာင္ ေနေပမယ္႔ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔ အႏွိမ္ခံႀကရတာခ်ည္းပါပဲ..။
ေဖေဖေပးခဲ႔တဲ႔ “စိတ္ဓာတ္ခြန္အား”ေတြ သမီးမွာရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ တခါတေလေတာ႔လည္း ေဖေဖ႔ကို တမ္းတမိရင္း ငိုမိပါတယ္..။

တခါတေလ သမီးစဥ္းစားမိတယ္..
သမီးတို႕လို ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနႀကတဲ႔သူေတြ ဘာေႀကာင္႔ အႏွိမ္ခံေနၾကရတာလဲ...
ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႕အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေငြမ်ားမ်ားရေအာင္လို႕ တိုင္းတပါးမွာ ကၽြန္ခံေနၾကရတာပဲမဟုတ္လား..
တကယ္လို႕သာ သမီးတို႕ႏိုင္ငံမွာ လူတိုင္းအတြက္ အလုပ္ေတြေပါေနမယ္ဆိုရင္ လစာနဲ႕ ကုန္ေစ်းႏႈန္း မွ်တေနမယ္ဆိုရင္ သမီးတို႕လို လူမ်ိဳးေတြ တျခားတိုင္းျပည္မွာ ကၽြန္ခံေနစရာမလိုဘူးေပါ႔ ။
လူတိုင္းဟာ ကိုယ္႔ေျမ၊ ကိုယ့္ေရကိုပဲ ခ်စ္ၾကပါတယ္..၊
ဥပမာ။ ။ သမီးကိုပဲ ၾကည္႕ပါ..
ေဖေဖသာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ သမီးႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္စရာ လိုမယ္မထင္ဘူး။ သမီးက သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဖေဖက ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႔ သမီးကို ေဖေဖ႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳတဲ႔ ေမတၱာေအာက္မွာပဲ ေအးခ်မ္းတဲ႔ဘဝေလးနဲ႔ ျမင္ခ်င္လို႕ပဲေပါ႔။ကိုယ္႔ရဲ႕ သား/ သမီးကို ပူျပင္းတဲ႔ ဘဝမ်ိဳးကို မျဖတ္သန္းေစခ်င္လို႕ေပါ႔။

သတိရတုန္း ေျပာရအံုးမယ္ ေဖေဖေရ...
ဟိုတေန႕က သမီးတို႕ဆိုင္ကို လာတဲ႔ဧည့္သည္တေယာက္နဲ႔စကားေျပာၿဖစ္တယ္..
သမီးကို ဘာလူမ်ိဳးလဲတဲ႔..၊ သမီးက ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ လို႕ေျပာလိုက္ေတာ႔..
“Very poor Country” တဲ႔ေလ..၊ သမီး ရင္နာတယ္ ေဖေဖ..။
သမီးတို႕ႏိုင္ငံဟာ Very poor Country တကယ္ပဲျဖစ္ေနၿပီလား...
သမီးလည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္...
က်မတို႕ႏိုင္ငံဟာ မဆင္းရဲပါဘူး၊ ဆန္၊ ကၽြန္း၊ ေက်ာက္စိမ္း၊ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ပုလဲ၊ ေရနံ၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕အဲဒါေတြထြက္ပါတယ္ လို႕ေျပာေတာ႔..
သူတို႕ကၿပံဳးတယ္.. ဒါဆိုရင္ မင္းက ဘာျဖစ္လို႕ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္မလုပ္ပဲ တိုင္းတပါးမွာ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးလာလုပ္ေနရတာလဲ..တဲ႔

သမီး သူတို႕ေရွ႕မွာပဲ ရင္နာလြန္းလို႕ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်ခဲ႔ပါတယ္...
သူတို႕က သမီးကို သနားသြားတယ္ ထင္တယ္....“ေျပာမိတာ sorry” ပါတဲ႔
သမီးလက္ကာျပလိုက္တယ္..
ၿပီးေတာ႔
“က်မမွာ အေဖမရွိေတာ႔လို႕ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ က်မကိုေတြ႕ရတာ..၊ က်မမွာသာ အေဖရွိရင္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ က်မကိုေတြ႕ရမွာမဟုတ္ပါဘူး”..လို႕ မ်က္ရည္ၾကားထဲက အားယူၿပီး ေျပာလိုက္တယ္..ေဖေဖ
သမီးလိုမ်ိဳး ဘဝတူေတြလည္း သမီးနည္းတူ ခံစားေနၾကရမယ္ဆိုတာ သမီးသိေနပါတယ္...
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖမရွိေတာ႔ေပမယ္႔လည္း သမီးတို႕တေတြ ကိုယ့္မာန္ကိုယ္တင္းၿပီး ကိုယ္႔ဘဝကိုယ္ ေလွ်ာက္ေနၾကဆဲပါ....

အိမ္တစ္အိမ္မွာ(သို႕မဟုတ္)တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ အုပ္ထိန္းသူလို႕ေခၚတဲ႔ အေဖမရွိတဲ႔အခါ(သို႔မဟုတ္)ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားမ်ားဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မရွိတဲ့အခါ ... သား/ သမီးေတြ (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံသားေတြ အႏွိမ္ခံၾကရပါတယ္၊ အေျပာခံၾကရပါတယ္၊ ရင္နာစရာေတြနဲ႕ႀကံဳေတြ႕ၾကရပါတယ္..
အဲဒီလိုပဲ...
...အဲဒီလိုပဲ...
.........အဲဒီလိုပဲ.....

သမီးစာဆက္ေရးလို႕ မရေတာ႔ဘူးေဖေဖ...
ဒီေန႕မွာ က်ေရာက္တဲ႔ အေဖမ်ားေန႔မွာ တမလြန္က ေဖေဖ႔ကို သမီးကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ရွင္