Testing

“နမ္းေရ... တနလၤာေန႔က်ရင္ Nicosia(နီကိုဆီးယား) ၿမိဳ႕မွာ ေစ်းသြားဝယ္မလို႕ လိုက္အံုးမလား...Discount ေတြခ်တယ္ေၿပာတယ္”

“ဟင္.. Nicosia ၿမိဳ႕ထိေတာင္သြားရမွာ ပင္ပမ္းမွာေပါ႔..”

“ပင္ပမ္းပါဘူး နမ္းရဲ႕.. ကိုယ္ဆိုရင္ အလုပ္ပိတ္ရက္တိုင္း ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားဆီကို အဲဒီလုိပဲ သြားလည္ေနတာ နမ္းလည္းသိသားနဲ႕.၊ ကားက ၂နာရီပဲစီးရတာ၊ ၿပီးေတာ႔ ကားက တေန႔ကို ၁၁နာရီခြဲ၊ ၂နာရီခြဲနဲ႕ ၅နာရီဆုိၿပီး ၃ႀကိမ္ထြက္တယ္ေလ”

တနလၤာေန႔ႏွင္႔ အဂၤ ါေန႔ (၂)ရက္ခြင္႔ရထားေသာ က်မ၊ Shopping .. Discount ဟူသည္႕ အသံႀကားလွ်င္ အလြန္စိတ္ဝင္စားတတ္သူမို႕..
“အင္း.. သြားတာေတာ႔ဟုတ္ပါၿပီ နမ္းကေတာ႔ ၁ရက္ထဲနဲ႕ ေရာက္ၿပန္ ခရီးမသြားတတ္ဘူး..၊ အရမ္းပင္ပမ္းမွာ၊ အဲဒီၿမိဳ႕မွာရွိတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူ႕အလုပ္နဲ႔သူဆိုေတာ႔ အလုပ္မေပးခ်င္ဘူး”

“ေႀသာ္.. အဲဒီအတြက္ေတာ႔ မပူပါနဲ႕ နမ္းရယ္၊ ကိုယ္႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ အခန္းလြတ္ေတြရွိပါတယ္ အဲဒီမွာေနေပါ႔၊ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကလည္း တၿခားလူမဟုတ္ဘူး၊ နမ္းတို႕ဆိုင္က စားဖိုမွဴးရဲ႕အမ်ိဳးသမီးရဲ႕အခန္းေလ၊ နမ္းကို သူသိပါတယ္”

အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ ဆုိင္မွ အလုပ္အတူလုပ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင္႔ တၿခားၿမဳိ႕တြင္ ေစ်းဝယ္လိုက္ဖို႕ သေဘာတူခဲ႔သည္။
Nicosia(နီကိုဆီးယား)ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံ၏ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္ၿဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ႀကီးၿဖစ္သၿဖင္႔ လူမ်ိဳးစံုသည္၊ ဒုစရိုက္စံုသည္၊ မိန္းခေလးမ်ား မသြားသင္႔ေသာေနရာ၊ လမ္းမေပၚတြင္ မိန္းခေလးတေယာက္ထဲ မတ္တပ္မရပ္သင္႔ေသာေနရာမ်ားလည္းရွိသည္။
ထိုေနရာမ်ိဳးတြင္ ရပ္မိပါက ေစ်းေမးခံရေပလိမ္႔မည္။
က်မအတြက္ကေတာ႔ ဆိုင္မွ သူငယ္ခ်င္းတရုတ္မေလးႏွင္႔အတူ သြားရမည္ၿဖစ္သၿဖင္႔ ထိုကိစၥမ်ားကို ပူစရာမလုိ။

က်မေနထုိင္ေသာ ပါ႔ပို႕စ္(Paphos)ၿမိဳ႕မွ ေန႕လည္း ၁၁နာရီခြဲကားႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ နီကိုဆီးယားၿမိဳ႕သို႕ သြားႀကမည္၊ ဟိုေရာက္လွ်င္ ေစ်းဝယ္ထြက္ႀကမည္၊ ၿပီးလွ်င္ က်မတည္းခိုရန္ ဆိုင္မွ စားဖိုမွဴး၏ အမ်ိဳးသမီးရွိရာအခန္းသို႕ သူငယ္ခ်င္းမွလိုက္ပို႕ေပးလိမ္႔မည္။
က်မ၏ သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ သူမ၏ အမ်ိဳးသားေနထိုင္ရာ အိမ္တြင္ညအိပ္၍ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ က်မကို လာေခၚၿပီး က်မတို႕သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ ပါ႔ပို႕စ္ၿမိဳ႕သို႕ အတူတူၿပန္လာႀကမည္ဟု
တိုင္ပင္ခဲ႔ႀကၿပီး ညအိပ္ခရီးအတြက္ လိုအပ္ေသာ အဝတ္အစားႏွင္႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို Hand carry ေသတၱာေလးထဲတြင္ ထည္႕ရင္း ညကတည္းက အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ႔သည္။

“တီ..တီ...တီ..တီ...တီ..တီ...”
တနလၤာေန႔ နံက္ ၉နာရီခြဲတြင္ သံပတ္ေပးထားေသာ ႏႈိးစက္ေလးမွ က်မကို ႏႈိးေလၿပီ
နံက္စာ ေခါက္ဆြဲၿပဳတ္တပြဲႏွင္႔ ေကာ္ဖီတခြက္ၿပင္ဆင္ၿပီး ေရခ်ိဳးသည္။
“အား..”
နာလိုက္တဲ႔ဗိုက္..၊ ညက ဆိုင္ကေကၽြးသည္႕ ေခါက္ဆြဲေႀကာ္ထဲကို ငရုတ္သီးရည္မ်ားထည္႕ၿပီး စားခဲ႔သည္႔ တန္းခိုးကၿပေလၿပီ။

၁၀နာရီခြဲၿပီ...
ေရခ်ိဳးခန္းသို႕ ေၿပးရသည္မွာ ၂ႀကိမ္ရွိေနၿပီ၊ ဗိုက္ထဲက ေဝဒနာကား မသက္သာေသး..၊ ဒီပံုစံအတိုင္း ၂နာရီႀကာ ကားစီးရန္ မည္သို႕မွ မၿဖစ္ႏိုင္..၊
ခရီးအတူသြားမည္႕ ေဘးခန္းမွ သူငယ္ခ်င္းအား တံခါးေခါက္၍ အက်ိဳးအေႀကာင္းရွင္းၿပၿပီး
“ သူငယ္ခ်င္းေရ.. ၁၁နာရီခြဲကားနဲ႕ မင္းပဲအရင္သြားႏွင္႔ေတာ႔၊ နမ္းကေတာ႔ ၂နာရီခြဲကားနဲ႕မွ ၿဖစ္ေတာ႔မယ္”
“OK နမ္း.. ကိုယ္ ကားဂိတ္မွာ လာေစာင္႔ေနမယ္”

ေန႔လည္ ၁နာရီခြဲ
Nicosia ၿမိဳ႕သို႕ထြက္ခြာမည္႕ ကားဂိတ္သို႕ေရာက္ရန္ က်မေနထိုင္ရာ ကမ္းေၿခေဒသမွ ၁၀မိနစ္ခန္႕ ဘတ္စ္ကားၿဖင္႔သြားရသည္။
ေက်းဇူးရွင္ ဗိုက္ၿပႆနာက စၿပန္ၿပီ...
က်မကိုက ေခါင္းမာသည္၊ က်မ ငယ္စဥ္အခါကတည္းက တေနရာရာသို႕ သြားမည္ဟု လူႀကီးမ်ားက ေၿပာၿပီးလွ်င္ သြားကိုသြားရမွ ေက်နပ္သူ၊ အေႀကာင္းတခုခုေႀကာင္႔ ထိုခရီးကို မသြားၿဖစ္လွ်င္ေတာင္ အိမ္မွ လမ္းထိပ္ေလာက္အထိေတာ႔ ထြက္ၿပရမွ ေက်နပ္သည္႕သူ။
ယခုလည္း ဗိုက္ၿပႆနာရွိေနသည္ကို ရေအာင္ခရီးထြက္သူ...
ကားဂိတ္မွ Lady Room တြင္ ဗိုက္ၿပႆနာကို တခါရွင္းရေသးသည္။

ေန႕လည္၂နာရီခြဲ
ကားထြက္ၿပီ ၊ ဗိုက္ၿပႆနာလည္း ရွင္းၿပီ၊ ပံုမွန္အေနအထားသို႕ ၿပန္ေရာက္ၿပီ..။
ကားေပၚတြင္ အိပ္၍လိုက္လာခဲ႔ၿပီး နီကိုဆီးယားၿမိဳ႕ရွိကားဂိတ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းလာအႀကိဳကို ေစာင္႔ရင္း ကားလမ္းတဖက္မွ အေအးဆိုင္တြင္ ေရသန္႕ဘူးႏွင္႔ ဖုန္းကဒ္ဝယ္အၿပီးတြင္
ကားဂိတ္ရွိရာသို႕လမ္းၿပန္ကူးရန္ ပ်င္းသၿဖင္႔ အေအးဆိုင္ေဘးမွ လမ္းေထာင္႔တေနရာတြင္ ရပ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင္႔ေနလုိက္သည္။

ပါ႔ပို႕စ္ၿမိဳ႕မွ မထြက္ခင္ ကတည္းက နီကိုဆီးယားၿမိဳ႕ခံတေယာက္ၿဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ၿငိမ္းကို က်မ လာလည္မည္႕အေႀကာင္း ဖုန္းဆက္ အေႀကာင္းႀကားထားသည္႔အတြက္ ၿငိမ္းလည္း ကားဂိတ္တြင္ လာႀကိဳလိမ္႔မည္။
ၿငိမ္းက သူမ၏ အခန္းထြင္ အိပ္ရန္ေခၚေသာ္လည္း စီစဥ္ၿပီးသားၿဖစ္ေနသၿဖင္႔ ေစ်းဝယ္ထြက္ရန္သာ ခ်ိန္းခဲ႔ႀကသည္။


၅မိနစ္ခန္႔ႀကာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွင္႔ ၿငိမ္းတို႕ေရာက္လာၿပီး
“ ေအာင္မေလး.. နမ္းရယ္ ဒီေနရာမွာ ဘာလို႕ရပ္ေနရတာလဲ.. ”
“အန္.. ဘာၿဖစ္လို႕လဲ ၊ နမ္း ေရဆာလို႕ ေရသန္႕ဘူးဝယ္ရင္း လမ္းၿပန္မကူးခ်င္တာနဲ႕ ဒီမွာပဲရပ္ေနလုိက္တာ၊ ကားဂိတ္ကိုလည္း လွမ္းၿမင္ေနရတာပဲေလ”
“အဲဒါေၿပာတာေပါ႔.. ဒီေနရာက ညငွက္ေတြ ရပ္တဲ႔ေနရာ၊ ဟိုမွာႀကည္႕”
သူငယ္ခ်င္းညႊန္ၿပသည္႔ က်မ ရပ္ေနေသာ ေနရာမွာ Night Club တခုၿဖစ္ေနသည္ကုိ မ်က္လံုးၿပဴးစြာေတြ႕ရင္း..
“ဗုေဒၶါ”
“ကဲ..ကဲ..လာ၊ နမ္း တည္းရမယ္႔ အခန္းမွာ ပစၥည္းေတြအရင္သြားထားမယ္၊ ၿပီးရင္ Shopping ထြက္ႀကရေအာင္”

စားဖိုမွဴး၏ ဇနီးအခန္းတြင္ ပစၥည္းမ်ားထားခဲ႔ၿပီး သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ ေစ်းဝယ္ထြက္ခဲ႔ႀကသည္။
ဆိုင္မ်ားမွာ ည၇နာရီခန္႔တြင္ ပိတ္သည္႔အတြက္ ဗိုက္ဆာေနေသာ္လည္း ေစ်းဝယ္ခ်ိန္ေနာက္က်မည္စိုးေသာေႀကာင္႔ အဆာခံၿပီး တဆုိင္ဝင္ တဆိုင္ထြက္ၿဖင္႔ ေစ်းဝယ္ခဲ႔ႀကၿပီးမွ ည၇နာရီခြဲခန္႔တြင္ နီးရာ KFC ႀကက္ေႀကာ္ဆိုင္တြင္ ႀကက္ေႀကာ္စားခဲ႔ႀကသည္။


ၿပီးေနာက္ က်မတည္းခိုရာ အခန္းသို႕ လုိက္ပို႕ခဲ႔ႀကၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားၿပန္သြားၿပီ။
က်မလည္း ေရခ်ိဳးၿပီး အိပ္ခန္းတြင္းရွိ ၿပတင္းေပါက္မွ နီကိုဆီးယားၿမိဳ႕၏ ညရႈခင္းကို ဓာတ္ပံုရိုက္ယူသည္။ ႏွစ္ဆန္း(၂)ရက္ေန႔ၿဖစ္သၿဖင္႔ လမင္းႀကီးကလည္း ထိန္ထိန္သာ၊ ညရဲ႕အရသာကို ၿပတင္းေပါက္မွ ခံစားခဲ႔ၿပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ႔သည္။

ည(၉)နာရီ
အစာအိမ္ေနရာ ရင္ေခါင္းတည္႔တည္႕မွ ေအာင္႔ေလၿပီ။
ညေနက အစာလြန္ခ်ိန္တြင္ အလွ်င္အၿမန္စားလုိက္ေသာ အစာမ်ား အစာမခ်က္ႏိုင္။
ရွိထားေသာ အစာအိမ္ေရာဂါမွာ အစာ မာမာမ်ားစား၍မရ၊ ညအိပ္အစာမ်ား၊ ရက္က်န္ အစာမ်ား စား၍မရ၊ အစာလြန္၍ မရ။
ေစ်းဆိုင္မ်ား ပိတ္မည္စုိးသၿဖင္႔ အစာလြန္ခံကာ ေစ်းဝယ္ၿပီးမွ စားခဲ႔ေသာ အစာမ်ားေႀကာင္႔ အစာအိမ္မွာ ေရာင္လာခဲ႔ေလၿပီ။
အိမ္ရွင္ စားဖိုမွဴး၏ ဇနီးသည္မွာလည္း မနက္၆နာရီခြဲတြင္ အလုပ္ဝင္ရမည္မို႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ။
က်မ ဘာလုပ္ရမည္နည္း...၊ ဗိုက္နာသက္သာေစရန္ ပါလာေသာ ပရုပ္ဆီကို လိမ္း၍ ညတာကို ၿဖတ္ေက်ာ္ရပါေတာ႔မည္။

ည(၁၀)နာရီခြဲ
ဗိုက္ထဲမွ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေအာင္႔လာသည္၊ ထိုၿမိဳ႕မွ ၿမန္မာသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေခၚ၍ အကူညီေတာင္းမွ ရေတာ႔မည္႔ အေၿခအေနၿဖစ္သၿဖင္႔ သူငယ္ခ်င္း ၿငိမ္း ကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
“ၿငိမ္းေရ.. အမ ဗိုက္က အရမ္းကို ေအာင္႔ေနၿပီ၊ ေဆးခန္းကလည္း ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ပိတ္ေနၿပီ၊ ေဆးရံုကိုပဲ သြားမွရေတာ႔မယ္၊ ဘယ္လုိလုပ္ႀကမလဲ”
ေဟာေတာ႔.. ခနေနာ္ အမ၊ ၿငိမ္း တခုခုစီစဥ္ေပးမယ္”
“အင္း”
ၿမန္မာသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အလုပ္မေပးခ်င္၍ တရုတ္လူမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္း၏ အိမ္တြင္ တည္းခိုခဲ႔ေသာ က်မ အခုေတာ႔ ၿမန္မာသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အလုပ္ေပးရေလၿပီ။
“အမေရ... မၿဖဴကို ဖုန္းဆက္ထားတယ္၊ သူေဆးရံုကို လိုက္ပို႕လိမ္႔မယ္၊ ၿငိမ္းလည္း လိုက္လာခဲ႔မယ္၊ ၿပီးရင္ ၿငိမ္းရဲ႕အခန္းမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ႔၊ ဘာမွအားမငယ္နဲ႕ေနာ္”
ၿငိမ္းႏွင္႔ ဖုန္းေၿပာၿပီး အခန္းထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို Hand Carry ထဲသို႕ ၿပန္ထည္႔သည္၊ အခန္းရွင္ တရုတ္မေလးအားႏႈိး၍ ေဆးရံုသြားရမည္ၿဖစ္ေႀကာင္း၊ သူမ၏ အခန္းသို႕ ၿပန္မလာၿဖစ္ေတာ႔ေႀကာင္း၊ ေက်းဇူးအလြန္တင္ေႀကာင္း ေၿပာ၍ ၿငိမ္းႏွင္႔ မၿဖဴတို႕ရွိရာ ကားဆီသို႕ လွမ္းခဲ႔လုိက္သည္။

General Hospital သို႕ေရာက္ၿပီ
“ညီမ.. ညီမရဲ႕ ပါ႔စ္ပို႕၊ အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္ ပါလား၊ အဲဒါၿပရမယ္”
“ဗုေဒၶါ.. မပါဘူး မၿဖဴ..၊ အဲဒါေတြက ညီမရဲ႕ဗီဇာသက္တမ္းကုန္သြားလို႕ ေနာက္တႏွစ္အတြက္ ထပ္တို႕ဖို႕ အမ္မီဂေရးရွင္းရံုးကိုပို႕ထားတယ္ေလ”
“မိတၱဴေရာ...”
အဲ.. အခုမွ ၿပႆနာ..၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား က်မရဲ႕ လြယ္အိတ္ထဲမွာ စာရြက္စာတမ္းအားလံုးရဲ႕ မိတၱဴတစံုကို အၿမဲေဆာင္ထားေနက်၊ ဒီေန႔မွ ပဲအမ်ားလြန္ၿပီး လြယ္အိတ္ေၿပာင္းလြယ္လာမိသည္႔အတြက္ စာရြက္စာတမ္းေတြ အိတ္အေဟာင္းထဲမွာ က်န္ခဲ႔တာကို သတိရမိေတာ႔သည္။

“ဟို... မပါဘူး မၿဖဴ..၊ လြယ္အိတ္ေၿပာင္းလြယ္လာမိလို႕ အိတ္အေဟာင္းထဲမွာ က်န္ခဲ႔ၿပီ”

“အဲဒါဆိုရင္ေတာ႔ ၿပႆနာရွိႏိုင္တယ္ ညီမရယ္၊ ဒီနိုင္ငံမွာက အမတို႕လို႕ အလုပ္လာလုပ္တဲ႔သူမွန္သမွ် ဘယ္သြားသြား အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္နဲ႕ ပါ႔စ္ပို႕ ကိုေဆာင္ထားရတာ”

“အင္းေလ...ေၿပာႀကည္႔ႀကတာေပါ႔”

ေဆးရံုေကာင္တာထဲသို႕ လွမ္းဝင္လိုက္ႀကၿပီး ေကာင္တာမွာ မိမိ၏အမည္ စာရင္းသြင္းရန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးအား
“က်မ ဗိုက္အရမ္းေအာင္႔ေနလို႕”

“ပါ႔စ္ပို႕ ပါလား”

“မပါဘူး”

“အလုပ္သမားကဒ္ေရာ..”

“မပါဘူး.. ”

“နံပါတ္ေရာ မွတ္မိလား”

“မမွတ္မိဘူး”

“ဒါဆိုရင္ေတာ႔ မင္းရဲ႕ေဝဒနာကို ေဆးရံုက စမ္းသပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး”

အဲဒါမွ ၿပႆနာ. ဗိုက္ကလည္း အရမ္းကို ေအာင္႔ေနၿပီ၊
တတ္ႏိုင္ဘူး..သူေဌးကို ဖုန္းဆက္မွၿဖစ္ေတာ႔မွာမို႕ ဖုန္းေခၚလုိက္သည္။

“ဟဲလို...သူေဌး..က်မပါ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး ေႏွာက္ယွက္မိတဲ႔အတြက္ခြင္႔လႊတ္ပါ..၊ က်မ အခု နီကိုဆီးယားၿမိဳ႕ေဆးရံုက အေရးေပၚဌါနမွာေရာက္ေနပါတယ္၊ က်မရဲ႕ဗိုက္အရမ္းနာေနလို႕ လာၿပတာပါ၊ က်မရဲ႕ ပါ႔စ္ပို႕နဲ႕အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္ကို ဗီဇာသက္တမ္းတိုးဖို႕ ရံုးကိုပို႕ထားရတဲ႔အတြက္ ေဆးရံုက လက္မခံဘူးၿဖစ္ေနပါတယ္၊ မိတၱဴလည္း ပါမလာဘူး၊ က်မကို ကူေၿပာေပးဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္”

“OK အဲဒီဝန္ထမ္းကို မင္းရဲ႕ဖုန္းေပးလိုက္ပါ”

“က်ေနာ္က အခုဖုန္းပိုင္ရွင္ မိန္းခေလးရဲ႕ အလုပ္ရွင္ပါ..၊ @*^#$%^@))(&$#@_....”

“ဟုတ္ကဲ႔..ေဆးရံုရဲ႕ ဥပေဒအရ &(@%$^><:......မရပါဘူး...:>?(#@%$...မရပါဘူး”

အေၿခအေနကေတာ႔ သိပ္မေကာင္း...၊ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးမွ က်မအားဖုန္းၿပန္ေပးသည္၊ သူေဌးအား အက်ိဳးအေႀကာင္းေမးေသာ္...သူေဌးက

“ခနေစာင္႔...ငါ မန္ေနဂ်ာကို မင္းရဲ႕ အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္နံပါတ္ ရံုးခန္းထဲမွာ ရွာခိုင္းေပးမယ္၊ သူ႕ကိုဖုန္းၿပန္ဆက္ခိုင္းလိုက္မယ္”

“ဟုတ္ကဲ႔...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူေဌး”

တဖက္မွဖုန္းခ်သြားၿပီး ၁နာရီခန္႔ ႀကာေသာ္ က်မ၏ အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္နံပါတ္အား မန္ေနဂ်ာမွဖုန္းဆက္၍ေပးေတာ႔မွ က်မအား အစမ္းသပ္ခံရန္ ေဆးရံုမွလက္ခံခဲ႔သည္.။
ထုိသို႕လက္ခံၿပီးေသာ္လည္း နာရီဝက္ခန္႔ ထပ္ေစာင္႔ခဲ႔ရၿပီး အေရးေပၚခန္းတြင္းသို႕ မသြင္းခင္ ၿပင္ပ လူနာေဆာင္တြင္ စစ္ေဆးခံၿပီး နာရီဝက္ခန္႕ထပ္ေစာင္႔ၿပီးမွ အေရးေပၚခန္းတြင္းသို႕ ဝင္ခဲ႔ရသည္။
အေရးေပၚခန္းတြင္လည္း ကုတင္ေပၚတြင္ မိနစ္၂၀ခန္႔ ဆရာဝန္အလာကို ေစာင္႔ရင္း “အေရးေပၚ” ဆိုသည္႔ စကားလံုး၏ အဓိပၸါယ္ကို သူတို႕မသိေလေရာသလားဟု စဥ္းစားမိပါသည္။
တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ဤေဆးရံုမွ ဝန္ထမ္းကဲ႔သို႕ စာအုပ္ႀကီးအတုိင္း လုပ္၍ အခ်ိန္လင္႔ဟင္းကာ မၿဖစ္သင္႔ေသာ ၿပႆနာမ်ားစြာၿဖစ္ႀကရသည္။
အေရးေပၚဌါနကိုေရာက္လာသည္႔ လူနာတေယာက္၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမၿပႏိုင္၍ ထုိလူနာကိုစမ္းသပ္ရန္ ေဆးရံုမွၿငင္းပယ္သည္ ဆိုသည္ကေတာ႔ လူသားမဆန္ရာက်လြန္းသည္ဟု က်မထင္မိပါသည္။

က်မ၏ ေဝဒနာမွာ အစာအိမ္ေရာင္၍ နာသည္ကို ရိတ္စားမိသည္႔အတြက္ ခြဲစိတ္ရေလာက္သည္႔ အေၿခအေနမဟုတ္။
တကယ္လို႕မ်ား အူအတက္မွ ေအာင္႔ခဲ႔သည္ ဆိုပါလွ်င္ ေဒၚနမ္းမဝတို႕ တၿခားၿမိဳ႕မွာ ဂန္႕ေနေလာက္ၿပီေပါ႔။
ဆရာဝန္ေရာက္လာၿပီး စစ္ေဆးသည္၊ ေဆးတလံုးထိုးေပးသည္၊ ေသာက္ေဆး(၃)ရက္စာ (၁၂)နာရီၿခားေသာက္ရန္ေပးၿပီးသည္။

ည၁၀နာရီခြဲကတည္းက ေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ႔ေပမယ္႔ မနက္၁နာရီခန္႔မွ သူငယ္ခ်င္း ၿငိမ္း၏ အိမ္သို႕ၿပန္ေရာက္ခဲ႔သည္။
မၿဖဴလည္း သူမ၏ အိမ္သို႕ၿပန္သြားေလၿပီ။
သူငယ္ခ်င္းၿငိမ္းမွ လိုအပ္သည္မ်ားကိုစီစဥ္ေပးၿပီး သူမ၏ အခန္းတြင္ က်မကို အိပ္ေစသည္၊ သူမကေတာ႔ တၿခားအခန္းတြင္ အိပ္ခဲ႔သည္။
အစာအိမ္နာေဝဒနာမွာလည္း ၁နာရီခန္႔အႀကာတြင္ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင္႔ေလွ်ာ႔က်သြားခဲ႔ေလၿပီ။
သူငယ္ခ်င္း မၿဖဴမွလည္း ည မအိပ္ပဲ က်မအားဖုန္းဆက္၍ အေၿခအေနကို ေမးရင္း ဂရုစိုက္သည္။
မၿဖဴအား က်မသက္သာေႀကာင္းေၿပာၿပီး က်မအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔ပါသည္။

ဗိုက္မွ အရင္ကထက္ပို၍ နာက်င္သည္႔ေဝဒနာေႀကာင္႔မနက္(၅)နာရီခန္႕တြင္ က်မ လန္႔ႏိုးခဲ႔ၿပန္ပါသည္။
ဒီတခါ ေဆးရံုသို႕ထပ္သြားရန္မွာလည္း မၿဖစ္ႏိုင္...၊ ထို႕ေႀကာင္႔ ေဆးရံုမွေပးလိုက္ေသာ ေဆးကို ေသာက္လိုက္ၿပီး နာရီဝက္ခန္႔မႀကာတြင္ ဗိုက္နာသည္႔အရွိန္မွာ တၿဖည္းၿဖည္းေလွ်ာ႔က်သြားၿပီး က်မအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔ပါေတာ႔သည္။

ေနာက္တေန႔ မနက္တြင္ သူငယ္ခ်င္း ၿငိမ္း စီစဥ္ေပးထားေသာ ဆန္ၿပဳတ္ကိုစားၿပီး က်မေနထိုင္ရာ ပါ႔ပို႕စ္ၿမိဳ႕ေလးသို႕ ၿပန္ရန္ ကားဂိတ္ရွိရာသို႕ သူငယ္ခ်င္း မေမာ္မွ လိုက္ပို႕ေပးခဲ႔ၿပီး ကားထြက္သည္အထိ ေစာင္႔ေပးခဲ႔သည္။
ပါ႔ပို႕စ္မွ အတူပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင္႔အတူ ပါ႔ပို႕စ္ၿမိဳ႕သို႕ၿပန္လာရာ ကားေပၚတြင္ မၿဖဴ၊ ၿငိမ္းႏွင္႔ မေမာ္တို႕မွ ခရီးတေလွ်ာက္လံုး ဖုန္းဆက္၍ အေဖာ္လုပ္ေပးခဲ႔သည္။
“မိတ္ေဆြစစ္” ဆိုတာ မိမိ“သာ”ေသာ အခ်ိန္မွာ ရွာေဖြရန္ အလြန္ခဲယဥ္းလွပါသည္၊ က်မကဲ႔သို႕ယခုလို အေရးႏွင္႔ႀကံဳေတြ႕ရသည္႔အခ်ိန္မွသာ မိတ္ေဆြစစ္ကိုရွာေတြ႕ႏိုင္သည္။

တနလၤာေန႔ညက နာခဲ႔ေသာ အစာအိမ္ေဝဒနာမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ နာေနဆဲ...၊ ဆန္ၿပဳတ္အၿဖဴထည္ႏွင္႔ ႏွစ္ပါးသြားေနဆဲပင္။

နီကိုဆီးယားၿမိဳ႕မွ က်မအား ညီမရင္းသဖြယ္ ေႏြးေထြးစြာ ကူညီခဲ႔ႀကေသာ မၿဖဴၿဖဴေသာ္၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းကလ်ာ၊ မေမာ္၊ က်မအား စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင္႔ေပးခဲ႔ေသာ ကားဆရာFrankႏွင္႔ က်မအားတည္းခိုခြင္႔ေပးခဲ႔ေသာ စားဖိုမႈး၏ ဇနီးတို႕အား ေက်းဇူးအထူးတင္ေႀကာင္းေၿပာႀကားခ်င္၍ ဤပုိ႕စ္ေလးကို ေရးသားရင္း က်မအနားယူရပါအံုးမည္။

ေႀသာ္... “အသြားမေတာ္ တလွမ္း.. အစားမေတာ္ တလုပ္”..ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေခၚတာကိုး....